رهبر کبیر انقلاب کدام شخصیت را «حضرت آقا» خطاب میکردند؟/ بزرگی که هیچگاه پست دولتی قبول نکرد و افتخارش تنها وکالت امام در امور شرعی بود
- شناسه خبر: 11714
- تاریخ و زمان ارسال: ۲ مرداد ۱۳۹۵ ساعت ۱۱:۰۷
- نویسنده: تحریریه بقاع خبر
![](https://boghanews.ir/wp-content/uploads/2016/07/184.jpg)
به گزارش خبرنگارفضای مجازی بقاع نیوز: حسن شیخ حائری؛ او از نخستین کسانی بود که امام خمینی(ره) در محضرش علمآموزی کرد و البته خوشنویسی را نیز از ایشان آموخت. او خود در این باره مینویسد: «خط نستعلیق من خوب بود. حاج آقا روحالله نزد من مشق میکردند؛ به طوری که خط ایشان با من شبیه بود و این شباهت به اندازهای بود که گاهی اتفاق میافتاد نصف کاغذ را من مینوشتم و نصف دیگر را به ایشان میدادم، مینوشت و هیچ کس متوجه نمیشد که صاحب این خطها، دو نفر هستند».
این شخصیت ارزنده آیتالله سید مرتضی پسندیده، برادر بزرگتر امام خمینی(ره) است. سید مرتضی مانند چنین روزی یعنی در هفدهمین روز شوال المکرم سال ۱۳۱۳ هجری قمری در خمین دیده به جهان گشود و وقتی سید روحالله به دنیا آمد، او هفت سال داشت.
وی در نوجوانی با برادر دیگر خود، یعنی سید نورالدین – که دو سال از سید مرتضی کوچک تر بود – خواندن و آموختن دروس حوزوی را آغاز کرد و در ۱۴ سالگی به همراه او به اصفهان رفت تا در مدرسه ملا عبدالله مستقر شود. سفر علم آموزی به اصفهان، هشت سال به طول انجامید و سید مرتضی در این مدت از محضر بزرگانی مانند حضرات آیات حاج رضا نجفی ملایری، آقا میرزا علی یزدی، محمدعلی تویسرکانی، حاج میرزا رحیم ارباب و سید حسن مدرس بهرهها برد. همچنین آیتالله حاج محمدصادق خاتون آبادی هم یکی دیگر از استادان سید مرتضی بود، استادی که خود شاگرد بزرگانی مانند آیتالله آخوند خراسانی و آیتالله آقا سید محمدکاظم یزدی بود و حتی در نگارش کفایه، به استاد خود یعنی آخوند خراسانی یاری رساند.
سید مرتضی پس از این تحصیلات توانست اجازه اجتهاد خود را از حضرت آیتالله حاج آقا ضیاءالدین عراقی و حضرت آیتالله شیخ عبدالکریم حائری یزدی دریافت دارد. این بود که به خمین بازگشت و ضمن تدریس، اقامه جماعت میفرمود.
او همچنین از پیگیری تحولات سیاسی روز غفلت نمیورزید که شاهد این مسأله، ملاقاتهای مکررش با آیتالله کاشانی و اصحاب ملی شدن صنعت نفت کشور است.
آیتالله سید مرتضی پسندیده در خمین، در منزل پدری خود زندگی میکرد و به عنوان یکی از علمای بزرگ خمین شناخته میشد و به همین دلیل، در ایام عزاداری حضرت سید و سالار شهیدان(ع)، دستهجات عزاداری در مسیر حرکت خود، در منزل پدری او هم حضور مییافتند و به سینهزنی و روضه میپرداختند.
اما انقلابی بودن اندیشههای آیتالله پسندیده و همراهی او با نهضت انقلابی امام به عنوان هدایتگر و رابط و وکیل، امری پر رنگ و نمایان است. در یکی از اسناد ساواک در این باره میخوانیم:
«سید مرتضی پسندیده بین روحانیون مخالف و خمینی، رابط است. دستورات و اعلامیههای خمینی به نحوی از انحاء به پسندیده میرسد و از طریق او در سطح کشور اجراء و توزیع میشود».
آیتالله پسندیده کسی است که پس از دستگیری امام در ۱۵ خرداد، در امضای نامه تأیید مرجعیت امام توسط تعدادی از علمای مهاجر به تهران، نقشی بارز و فعال ایفا کرد تا با این نامه و تأیید مرجعیت امام، ایشان صاحب مصونیت قضایی شده و ضمن رهایی از اعدام، از زندان آزاد شود.
ایشان همچنین در هنگام تبعید امام، عملاً بسیاری از امورات ایشان را سامان میداد و به عنوان وکیلی رازدار و برادری امین، در خدمت نهضت انقلاب اسلامی بود. در این راه او به افرادی مانند سید علی اندرزگو هم کمک میکرد و تداوم این فعالیتها موجب شد تا چند بار در قم دستگیر شده، مورد بازجویی قرار بگیرد و البته به شهرهایی مانند خمین، انارک و داران هم تبعید شود.
این عالم مجاهد پس از انقلاب اما هیچگونه پست دولتی قبول نکرد تا همان افتخار وکالت امام در امور شرعی برای او تداوم یابد؛ زیرا امام درباره ایشان نوشته بودند:
«مُهر و امضای حضرت مستطاب حجتالاسلام والمسلمین آقای حاج سید مرتضی پسندیده (دامت برکاته)، اخوی معظم اینجانب و وکیل من، به منزله مهر و امضای اینجانب است».
امام همچنین در برخی نامههای خود، با لفظ «حضرت آقا»، آیتالله پسندیده را خطاب میفرمودند و آیتالله پسندیده هم تعبیر «روحی فداک» یا «جعلت فداک» را برای امام خمینی(ره) استفاده میفرمود.
درباره این عشق و علاقه متقابل، زهرا مصطفوی، یکی از دختران امام نقل میکند که امام نسبت به دو نفر، احترام خاصی قائل بودند؛ یکی نسبت به خانم (منظور همسر محترمه امام است) و دیگری هم نسبت به آقای پسندیده و حتی میفرمود که ایشان نسبت به من، هم سِمَت پدری دارند و هم سمت استادی.
این احترام امام به آیتالله پسندیده تا جایی بود که حضرت امام جلوتر از ایشان حرکت نمیفرمود و حتی در روز ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ که آیتالله پسندیده برای استقبال از امام در فرودگاه مهرآباد، وارد هواپیمای پاریس – تهران شد، امام حاضر نشدند که قبل از ایشان از هواپیما پیاده شوند؛ ابتدا آیتالله پسندیده از پلهها پایین آمد و سپس امام به این امر مبادرت ورزیدند و به دریای خروشان مردم پیوستند.
معنویت آیتالله پسندیده از دیگر وجوه شخصیتی این عالم فرزانه است. ایشان در سن بالا هم به روزهداری مقید بود و حتی پیش از اقامه نماز مغرب، افطار نمیفرمود.
ایشان همچنین پس از ارتحال حضرت امام(ره) و انتصاب آیتالله خامنهای به رهبری انقلاب اسلامی، در کمال تواضع، مطیع اوامر رهبری معظم بود و احترام کامل را نسبت به ایشان به جای میآورد.
این فقیه والامقام سرانجام در نخستین روز رجب المرجب سال ۱۴۱۷ هجری قمری و پس از ۱۰۴ سال عمر با عزت و مجاهدانه، به ملکوت اعلی پیوست و پس از تشییعی با شکوه در قم و اقامه نماز میت بر پیکر مطهرش توسط آیتالله محمدتقی بهجت، در مسجد بالاسر حرم مطهر کریمه اهل بیت(ع) به خاک سپرده شد.
همچنین رهبر انقلاب، حضرت آیتالله خامنهای، پیام تسلیتی به همین مناسبت صادر فرمودند که در بخشی از آن چنین میخوانیم:
«رحمت و فضل خدا بر او و ثنای پرهیزکاران و پاکدامنان نثار او باد.
این روحانی شریف و امین و شجاع و صادق، برای امام کبیر ما در یک دوره همچون پدر و سرپرستی مهربان و دلسوز و مصلحت اندیش و در یک دوره، همچون رعیت و پیروی مومن و فرمان پذیر و مطیع بود.
این افتخار برای او بس که بزرگترین انسان زمان ما، همواره او را بزرگ و گرامی میداشت و به او احترام میکرد. از او راضی بود و به حفظ رضایت او اهتمام میورزید».
و این چنین است که امروز در سالروز ولادت این مرد آسمانی، یاد او به عنوان «سرپرستی متین» و «رازداری امین» برای امام، گرامی داشته میشود؛ رحمتالله علیهما.
انتهای پیام/
منبع :فارس