امامزاده عطاالله مراغه+ عکس ها
- شناسه خبر: 38658
- تاریخ و زمان ارسال: ۱۴ شهریور ۱۴۰۱ ساعت ۰۹:۵۹
- منبع: مزارات
- نویسنده: تحریریه بقاع خبر
به گزارش بقاع خبر، این بنا در خیابان امام خمینى مراغه واقع شده و یادگارى از دوره صفویّه است. این بقعه، جزء مجموعهاى مرکّب از مسجد و مدرسه مربوط به طلاب علوم دینى است. بقعه عبارت از بنایى چهار ضلعى است که بر فراز آن، گنبدى استوار گشته که دور پاطاق آن با کاشىهاى رنگارنگ، و سطح خود گنبد از کاشى سبز پوشش شده است.
سمت جنوبى امامزاده، نماى شبستان مسجد با درهاى بزرگ تازه ساز قرار دارد. در داخل بقعه، هیچ گونه تزیینات و کتیبهاى دیده نمىشود. روى مرقد با کاشىهاى سبز جدید پوشش شده و بر فراز آن، صندوق مشبکى قرار دادهاند. زیارتنامه بقعه، آن را مزار شاهزاده اعظم عطاء الله بن موسى کاظم معرفى مىکند که صحت تاریخى ندارد زیرا حضرت امام موسى بن جعفر پسرى به نام عطاء الله نداشتهاند.
بخشى از مسجد مجاور بقعه، در سالهاى اخیر نوسازى شده، ولى بخش دیگر همچنان به صورت اصلى خود که تاریخ بناى آن را مىتوان تا عهد صفوى هم حدس زد، بر جاى مانده است. ستونها و سقف این بخش، از چوب و نظیر دیگر مسجدهاى چوبى منطقه ـ چون مسجد ملا رستم مراغه و دو مسجد بناب ـ به گونهاى هنرمندانه بنا گشته و بر روى آن، نقّاشىهاى زیبایى انجام گرفته است که از شاهکارىهاى نقّاشان دوران گذشته این مرز و بوم است.
مولف کتاب راهنماى «جامع ایرانگردى، استان آذربایجان شرقى» مىنویسد: «بنا به علّت تخریب باز سازى شده، ولى شبستان امامزاده با همان سقف و ستونهای نقش و زیباى نخستین باقى ماند و زیبائىهاى هنر نجاران و نقّاشان آن دوره را به نمایش مىگذارد».
این امامزاده در نزد مردم مراغه از احترام و اعتقاد ویژهاى برخوردار است و براى نذر و حاجت به این حرم روى مىآورند و حاجات مشروعه خود را از اجداد این امامزاده طلب مىنمایند.
نسب شریف: چنانکه اشاره شد، به اعتقاد اهالى، سیّد عطاء الله از فرزندان امام موسى کاظم است که مورد تردید مىباشد. زیرا در میان فرزندان امام موسى کاظم عطاء الله یافت نمىشود و حتى در میان فرزند زادگان و نبیرههاى امام موسى کاظم به چنین اسمى بر نخواهیم خورد.
اصولاً استان آذربایجان شرقى محل تردد جمع کثیرى از سادات حسینى از نسل محمّد البطحانى و عبدالرحمن الشجرى بوده است. به احتمال قوى شخصیّت مدفون در این بقعه عطاء الله بن عبدالله بن عبد اللطیف بن لطف الله بن فضل الله بن محمّد بن حمزه بن ابوالهول بن حمزه بن سراهنگ بن زید بن على بن عبدالرحمن الشجرى ابن القاسم بن الحسن بن زید بن الامام الحسن است. وى از علماء و دانشمندان به شمار مىرفت و نوادگان او قضاوت شهر رى و مراغه را به عهده داشتهاند. این همان شجره نامهاى است که علّامه نسّابه ضامن بن شدقم به آن اشاره داشته است.
مؤلف کتاب الشجره الطیبه با حذف نام عبداللطیف از سلسله نسب وى نام او را در کتابش ذکر نموده است. اکثر بنى اعمام این سیّد جلیل القدر از سادات بزرگوار و از علماء کرام و از قضات شهرهاى قزوین، سلطانیه و گیلان بودهاند و آنچه از تاریخ این خاندان مشهود است آنها در مناطق آذرى زبان شهرهاى ایران من جمله قزوین، زنجان، آذربایجان و اردبیل سکونت داشتهاند. با این حال از تاریخ تولد و وفات او در منابع موجود ذکرى به میان نیامده است. گمان مىرود که وى از دانشمندان و از سادات قرن ششم هجرى باشد، زیرا به طور حتم، جد اعلاى او زید بن على بن عبدالرحمن الشجرى در طبرستان به همراه فرزند خود یحیى به سال 255 الى 265 هـ . ق از همراهان حسن بن زید داعى بوده و در این شهر سکونت داشته است. و اگر بنا به قول علماى انساب هر سه نسل را یکصد سال محاسبه کنیم، و از آنجایی که پس از زید، ده نسل از این خاندان باقى مىماند که معادل 330 سال است، تاریخ 585 یا 590 هـ . ق بدست مىآید که این همان ماده تاریخ و یا سال تاریخ حیات و وفات سیّد عطاء الله محسوب مىگردد.