آشنایی با آرامگاه امامزاده سلطان عطابخش در کاشان

به گزارش بقاع خبر، این آرامگاه، در خارج دروازة قدیم اصفهان در انتهاى غربى خیابان دروازة اصفهان قرار دارد و منسوب به یکى از فرزندان موسى بن جعفر(ع) است. بناى اصلى این بقعه، به عقیدة کارشناسان باستان‏شناسى، متعلّق به دورة آل بویه (320 ـ 447 هـ . ق) است. سردر قدیمى و قسمتى از صحن وسیع آن بر اثر احداث خیابان از بین رفته است. ایوان بزرگ مدخل بقعه و سقف رواق‏هاى متعدد و طاق زیر گنبد و همچنین صفّه‏اى که در انتهاى محوّطه داخل حرم و مقابل در ورودى واقع گشته، همه با گچ، مقرنس کارى، برجسته و نقّاشى شده است. قبر امامزاده که در میان صندوق چوبى ظریفى قرار گرفته، سابقاً با کاشى‏هاى نفیس قدیمى پوشیده شده بوده که اکنون اثرى از آن‏ها دیده نمى‏شود. بقعه، داراى یک جفت در چوبى کنده‏کارى شده است و بر کتیبة پایین دو لنگة آن به خط ثلث نوشته است: «وقف هذا الباب على مشهد سلطان عطابخش بن الإمام الصادق موسى بن جعفر(ع) استاد میرزا على… فروش فى سنه تسع و خمسین و تسعمائه» (959) و بر روى دماغة در: «وقف آستانة سلطان عطابخش نمود این در را استاد میرزا على… فروش فى سنه 962». و بر سنگ مرمرى که جلوى آستانه نصب شده، چنین حجّارى کرده‏اند: «غلام شاه ولایت عنایت 1087».
نقّاشى‏هاى سقف ایوان و غرفه‏هاى داخل حرم، کار طاهر ـ نقّاش و شاعر و هنرمند و خوش‌نویس معروف کاشان ـ است. قبر وى در ایوان جلوى بقعه است. در رواق‏هاى اطراف صندوق قبر امامزاده، قبور برجستة متعددى دیده مى‏شود که با سنگ‏هاى بلند قد، و کاشى‏هاى خشتى منقش یا معرّق بسیار زیبایى پوشیده شده است و روى آن‏ها آیات قرآن و نام چهارده معصوم خوانده مى‏شود. تاریخ‏هاى این قبور، از سدة نهم هجرى به بعد است و روى یکى از قبور برجسته که با کاشى معرّق بسیار ظریف و خوش رنگى تزیین یافته، بعد از صلوات دوازده امام، به خط ثلث زرد طلایى رنگ، بر زمینة سرمه‏اى نوشته شده: «وفات سلاله السادات جلال‏الدّین بن سیّد احمد کاشى فى سنه ثلاث عشرین و تسعمائه» (923 هـ . ق). و بر سنگ قبر دیگرى نیز عبارت «وفات یافت میرزا ضیاءالدّین خواجه شمس‏الدّین لاهیجى سنه سبع ثمانین و تسعمائه» (987) دیده مى‏شود.

این بنا به شمارة 941 به ثبت آثار تاریخى رسیده است.