امامزاده ای در جنوب برازجان
- شناسه خبر: 42454
- تاریخ و زمان ارسال: ۸ آذر ۱۴۰۱ ساعت ۰۸:۴۱
- منبع: مزارات
- نویسنده: تحریریه بقاع خبر
به گزارش بقاع خبر، این بنا در میان انبوه درختان خرما و بر فراز تپّهاى قرار دارد که چشمانداز زیبایى به وجود آورده است.
بقعه به شکل مستطیل و به ابعاد 25×20 متر است که توسّط هفت پلّکان به ایوان آن که در جانب مشرق قرار دارد، راه مىیابد. در بالاى ایوان ورودى، بر روى یک ردیف کاشى لاجوردى در زمینه گل و بوته و با رنگ طلایى نوشته شده: «آستان مقدّس امامزاده ابراهیم بن موسى الکاظم ».
در وسط بقعه، ضریح آب طلا و نقرهکارى شدهاى نصب است که بر روى درِ آن تاریخ 1382 نوشته شده است.
برفراز بقعه، گنبدى شلجمى به قطر چهار و ارتفاع بیش از هفت متر بر روى هشت ستون آهنى قطور قرار دارد که از داخل به صورت مخطروطى و گچ اندود، و از خارج با ورق گالوانیزه زرد، پوشش یافته و بر زیبایى بنا افزوده است. همچنین در شبستان متّصل به حرم، 14 ستون براى برقرارى سقف طرّاحى شده و چندین پنجره کار تهویّه هوا را انجام مىدهد. زیر گنبد، مقدارى آیینه کارى شده است. در جنوب غربِ بقعه، کتابخانه بزرگى توسّط یکى از بوشهرىهاى مقیم آمریکا در حال ساخت مىباشد. خانه مطبوعات و اتاق کودک در انتهاى صحن بر روى تپّهاى مشرف به بقعه قرار دارد. زمین زیارتگاه بیش از 5/4 هکتار است که فضاسازى مناسبى پیرامون آن صورت گرفته و به یکى از مکانهاى زیارتى و گردشگرى استان بوشهر تبدیل شده است. در شرقِ بقعه، تعداد 17 زایرسرا تعبیه شده که در بالاى آن صحن مرکزى امامزاده قرار دارد. بعد از ورود به بقعه، در پلّکان نهم، سمت چپ، دفتر آستانه و در سمت راست آن هفت مغازه ساخته شده است. قبر خادم و نگهبان امامزاده، مرحوم على صحراکار که توسّط سارقان مسلّح به قتل رسیده، مقابل ایوان بقعه قرار دارد و اشعار ذیل بر روى سنگ قبر آن نوشته شده است:
پاسبان بودم در این صحن امام گشت از تیـر سـتم عمرم تمام
اى خدا به قطرههاى خـون من قـاتلـــم را زود بنمــا انتقام
این بقعه یک بار در سال 1365 هـ . ش و بار دیگر در سال 1368 هـ . ق نوسازى شده است. با این حال، کمبودهاى زیادى جهت رفاه حال زوّار در محلّ دیده مىشود و طرح جامع توسعه آن در دست اقدام مىباشد.
بنای قبلی امامزاده ابراهیم به شماره 17814 و در تاریخ 28/12/1385 به ثبت آثار ملّی و تاریخی رسیده بود، اما در سالیان قبلی تخریب و به جای آن بنای فوق الذکر ساخته شد.
درباره مهاجرت امامزاده ابراهیم به دشتستان اقوال متفاوتی گفته میشود، اما مشهور آن است که وى در زمان خلافت مأمون عبّاسى (198ـ 218 هـ . ق) به ایران مهاجرت نموده و مینویسند: زمانى که امام رضا به ولایتعهدى منصوب شد، نامهاى براى برادران خود به مدینه ارسال نمود و آنان را به خراسان دعوت کرد. امامزادگان با جمعى از ارادتمندان خاندان نبوّت و امامت، که عدّهشان زیاد بود، پس از تدارک سفر، تربت پاک پیامبر خدا را وداع کرده و به سوى ایران حرکت نمودند. آنان پس از
تحمّل سفرى دور و دراز، و پُررنج و مشقّت، وارد ایران گردیدند.
امّا دیر زمانى از ورود آنان به ایران نگذشته بود که خبر شهادت امام رضا به وسیله مأمون را فهمیدند و چون پس از به شهادت رسیدن حضرت امام رضا دستگاه خلافت و عمّال عبّاسى درصدد تعقیب و اذیّت و آزار اهلبیت بر آمدند، لذا امامزادگان از بیم مخالفان خود در سر زمین پهناور ایران متفرّق شدند، چنان که تعدادى از آنان به منطقه (بیرم لارستان) در جنوب فارس راهى شدند و در آنجا اقامت گزیدند که نسبت سادات بیرم نیز از همان امامزادگان است.
در این میان، امامزاده ابراهیم با تنى چند از همراهان خود، مورد تعقیب ماموران خلیفه عبّاسى قرار گرفت و در حین تعقیب دو تن از دست نشاندگان خلافت به نامهاى رئیس حسین و رئیس اسکندر با چند صد جنگجو به تعقیب و زد و خورد با امامزاده ابراهیم و همراهان وى بر آمدند، تا آنکه جنگ به دامنه کوه کشیده شد و این جنگ چند شبانه روز در آن محلّ ادامه داشت، ولى چون عدّه دشمن زیاد بود، آخر الامر امامزاده ابراهیم با وجود قدرت و شجاعتى که در جنگ از خود نشان داد، به دست دشمن به شهادت رسید. پس از شهادت ایشان، مؤمنین و ارادتمندان وى به سرپرستى شخصى به نام «الیاس» جسد مبارک آن حضرت را بر روى تلّى بلند و مشرف بر نهرى به خاک سپردند و این واقعه در سال 204 هـ . ق اتّفاق افتاد.
داستانِ فوق براى اکثر امامزادگان ایران ساخته شده و هیچ مطابقت با خفته در این مزار ندارد؛ زیرا ابراهیم بن موسى در سال 210 هـ . ق به دست مأمون عبّاسى در بغداد مسموم و به شهادت رسید. به احتمال قوى شخص مدفون در این بقعه، از سادات حسینى ساکن منطقه سیراف است که نسب شریفش با 12 واسطه به امام سجّاد منتهی میشود که از قرار ذیل است: سیّد ابراهیم بن حسین بن احمد فخرالدّین بن حمزه ناصرالدّین بن ابىالفضل حسین بن ابراهیم جمال الدّین بن زید بن حسن أبىعلىالاصغر بن احمد المنجّم بن عیسى ابىمحمّد بن یحیىالمحدّث بن حسین ذى الدمعه بن زیدالشهید بن امام على بن الحسین السجّاد است.
او ملقّب به نظامالدّین و سیّدى جلیلالقدر، عظیمالشان و بزرگوار بود. وى جدّ سادات حسینى بوشهرى است و از او نوادگان زیادى به وجود آمده است که یکی از آنان است که شاه فرجاللَّه ملقّب به امیر دیوان است که با نُه واسطه نسبش به سیّد نظام الدّین ابراهیم ـ امامزاده ابراهیم ـ منتهى مىشود. به احتمال قوى، وفات سیّد ابراهیم در سال 521 هـ . ق اتّفاق افتاده است.